Nýlega barst svar heilbrigðisráðherra við tveimur spurningum, sú fyrri sneri að því hvað þyrfti til að fækka einstaklingum á biðlistum fyrir valkvæðar aðgerðir á Landspítala. Með valkvæðum aðgerðum er átt við þegar sá aðili sem framkvæmir aðgerðina getur stjórnað því hvenær hún er gerð. Það er ekki átt við að einstaklingar hafi val um að fara í aðgerð, það velur engin/n að fara í aðgerð ef hægt er að komast hjá því. Það verður að viðurkennast að svarið kom ekki sérstaklega á óvart, það er samt ýmislegt tínt til sem á að réttlæta biðina. Það fyrsta er að það sé ákveðin samstaða um að það sé ásættanlegt að bíða, það sagt vera þar sem heilbrigðisstofnanir þurfi að skipuleggja starfsemi sína og að þeir sem eru í brýnustu þörf fái þjónustu strax. Nefnt er í svarinu að landlæknisembættið hafi sett ákveðin viðmið um hvað sé ásættanleg bið en samt sem áður sé ljóst að biðtími eftir ákveðnum aðgerðum sé of langur og þess vegna hafi verið gripið til þess ráðs að leggja til aukið fjármagn til þess að fækka einstaklingum sem bíða aðgerðar hvað lengst. Í svarinu er rifjuð upp úttekt embættis landlæknis á alvarlegri stöðu bráðamóttöku Landspítala sem fór fram í lok árs 2018 og nefnt að bið eftir hjúkrunarrýmum hafi neikvæð áhrif á starfsemi sjúkrahússins. Einnig er talið til að uppbygging meðferðarkjarna Landspítala við Hringbraut muni hafa veruleg áhrif á afköst spítalans ásamt þjónustutengdri fjármögnun með DRG (Diagnosis-related group).
Seinni spurningin sneri að því hvort ráðherra teldi það vænlegan kost að semja við einkaaðila til að stytta biðlista eftir aðgerðum og var svarið við þeirri spurningu að mikilvægt væri að allar ákvarðanir um það hver sinni hvaða hluta heilbrigðisþjónustunnar verði teknar með tilliti til heilbrigðiskerfisins í heild og að þær verði ekki til þess að veikja undirstöðu opinberrar heilbrigðisþjónustu. Svarið endar með því að til skoðunar sé hvort semja megi um tilgreinda sértæka þjónustu innan ramma laga um heilbrigðisþjónustu.
Kona ein búsett á landsbyggðinni fór í hnjáaðgerð á vinstri fæti á Sjúkrahúsinu á Akureyri fyrir sex árum, að áliti konunnar tókst sú aðgerð ekki nægjanlega vel og var konan kvalin þrátt fyrir að sækja tíma í sjúkraþjálfun og fara eftir öllum ráðleggingum sérfræðinga. Á endanum féllst konan á að fá annað álit læknis á aðgerðinni og leitaði hún til Klíníkurinnar og til að gera langa sögu stutta þá tók konan þá ákvörðun að fara í aðgerð á hægra hné þar þó svo hún þyrfti að greiða fyrir aðgerðina úr eigin vasa. Von hennar var að ef hún næði því góðu gæti hún fengið jafnt álag á bæði hnén. Undirbúningur aðgerðarinnar byrjaði með myndatöku af hnénu 26. september sl. og var aðgerðin framkvæmd 10. desember sl. Aðgerðin tókst mjög vel, eftirfylgni til fyrirmyndar. Nú fer konan allra sinna ferða gangandi, nánast sársaukalaust, og er þar með ekki lengur félagslega einangruð. Síðastliðið vor datt þessi sama kona illa, lenti á öxlinni og þar sem hún var enn í sjúkraþjálfun vegna hnjánna var það sjúkraþjálfarinn sem hafði samband við lækni sem starfar í Orkuhúsinu. Konan þurfti ekki að greiða fyrir þessa aðgerð, hún var greidd af Sjúkratryggingum Íslands. Um það bil þremur vikum seinna var konan búin í aðgerð sem tókst vel og eftirfylgni sýnir að allt gengur að óskum. Svona aðgerðir eru aðeins gerðar í Reykjavík þannig að það kostar ferðalög fyrir alla þá sem koma annars staðar frá, það skal tekið fram að Sjúkratryggingar Íslands taka aðeins þátt í tveimur ferðum á ári, þessi kona þarf að sækja tíma hjá lækni í Reykjavík vegna eftirfylgni alla vega þrisvar ef ekki fjórum sinnum.
Svo virðist sem Sjúkratryggingar Íslands séu með samning við lækna sem starfa í Orkuhúsinu en hafi ekki virkan samning við lækna sem starfa hjá Klíníkinni, eitthvað er það sem ekki rímar saman. Það er ekki nema von að konan hafi spurt hver sé munurinn á öxl og hné, vonandi verður sú spurning tekin með í svari heilbrigðisráðherra þegar sagt er að til skoðunar sé hvort semja megi um tilgreinda sértæka þjónustu innan ramma laga um heilbrigðisþjónustu.